කලිනුත් ලිවුවා වගේ සති අන්ත කිහිපයක් ගෙදිරින් පිට ඉන්න වුණාම වැඩ අවුල්
වෙනවා. මාස ගණනක් වෙහෙස මහන්සි වෙලා කණ්ඩායමක් හැටියට වැඩ කරලා හිතේ තියෙන මට්ටමට
ලංවෙන්න පුළුවන් විදිහට වැඩක් කලාම හිතට සංතෝෂයි. දඹාන ආදිවාසි කෞතුකාගාරය නවීකරණය
නිමා කළාම ඇතිවුනේ ඒ වගේ සතුටක්. ඒ උත්සවය තිබුණේ පසුගිය ඉරිදා. එහෙම සතුටක් තනිවම
පැත්තකට වෙලා විදින්න මම කැමතියි. උත්සවය යන අතරතුරත් මම ඒ සතුට බුක්ති වින්දා. එක
එක අය දේවල් බුක්ති විදින විදිහ වෙනස්. සමහර වෙලාවට කෙනෙක් තමන්ට අයිති නැති දේත්
බුක්ති විදිනවා. එහෙම පුළුවන් නම් ඒකෙ වරදක් නැහැ. අළුත් දේවල් උගෙන ගත්තා. අපේ
සමාජය ගැන. සුන්දරයි කියා හිතූ අසුන්දර
හදවත් ද හදුනා ගන්නට පුලුවන් වුණා. ඒත් මේ සේරම දිහා ටිකක් ඈත් වෙලා නිවිහැනහිල්ලේ
බලා ඉන්න එක සුන්දරයි.
දැන් මගේ බ්ලොග් ලියවිල්ල දිනපොතක් මට්ටමට වැටිලා. ඒත් ලියවෙන්නෙ
කළාතුරකින්. පතහවත්ත පුරාවිද්‍යා බිමේ පිහිටුවන්න යන කෞතුකාගාරය නැත්නම් තොරතුරු
මධ්‍යස්ථානයට ගැලපෙන කළමනාකරණ සැලැස්මක් හදමින් ඉන්නේ. නිතරම පාහේ පන්සල්වලින් අපට
ඉල්ලීම් එනවා ඒවා සතු පුරාවස්තු ප්‍රදර්ශනය කරන්න කුඩා කෞතුකාගාර නැත්නම් කබඩ් වගේ
ඒවා හදලා දෙන්න කියලා. ඒත් ලංකාවේ හැම ගැනම අසීමිත විදිහට කෞතුකාගාර හදන්නත් ඒවා
නඩත්තු කරන්නත් රජයට බැහැ. ඒ නිසා ගැලපෙන කලමණාකරන ක්‍රමයක් නිර්මාණය කිරීම අත්‍යාවශ්‍ය
දෙයක්.
No comments:
Post a Comment