බොහෝ කාලෙකින් කිසිම දෙයක් ලීව්වේ නැහැ. නිම් වළලු පොත ලියන කාලය ගත්තත් හිතේ එහෙමට සාමයක් තිබ්බ කාලයක් නෙමෙයි. අනෙක් පැත්තෙන් ගත්තාම හිතේ සහනයක් තිබුනේ ළමා කාලයේ විතරක් වෙන්න ඇති. ඒත් හැලහැප්පීම කවදත් අඩුවක් නැහැ. අළුතෙන් ලියන්න කියළා බොහෝ දෙනෙක් මට කියනවා. රේල්ලුවේ අත්දැකීම් ලියා තියන්න කියා තව කෙනෙක් කියනවා. ලියන්න තරම් වටිනා දේවල් ඇති බව මා හොඳින්ම දන්නවා. ඒ්ත් මේ බ්ලොග් ඒක කවුරුත් කියවන්නේ නැති බවත් මා දන්නවා. අළුතෙන් ලියන්න ඹ්න ශානරය මොකක්ද කියා හිතමින් ඉන්නේ. නවකතාවක්......ටිකක් බර වැඩීවගේ. කවි පොතක්...... තව කවි ගොඩක් ලියන්න වෙයි. නිම්වලලු ජාතියේම යම් වෙනසක් ඒක්ක පොතක්. ඒ්ක නම් පුලුවන් වෙයි.
දිනපතා ටික ටික ලියන්න පුලුවන් නම් එය කරන්න පුලුවනි. හිතේ සහනයක් තිබුනත් නැති වුනත් හිතේ කළකිරීමක් තියෙන වෙලාවට ලියන්න අමාරුයි. තනි වුනාම දේවල් කියන්න සමීප කෙනෙක් නැති වුනාම වැඩියෙන් ලියන්න පුලුවන් හෝ ඒ සඳහා ආවේශයක් ඒනවා කියන එකත් බොරුවක්. fb ඒකේ දිග හෑලි ලියන්න මම කැමති නැහැ. අනෙක් පැත්තෙන් මම දැකපු සුන්දර දසුනක ඡායරූපයක් දැම්මත් රේල්ලුවේ ඉන්න දවස්වල වල යම් පිරිසක් මට අපහාස කළා. මම දිවිහිමියෙන් මගේ ජීවිතේ පෞද්ගලික කරුණු පසකෙළා දිවා රෑ නොබලා වැඩ කලේ මගීන් වෙනුවෙන්. යම් යම් ඉහල නිලධාරීන්ට අමතරව මට වැඩියෙන්ම අපහාස කලෙත් ඹවුන්ගේම කොටසක් තමයි. මේවා ලංකාවේ සාමාන්‍ය දේවල් වෙන්න ඇති. ඒ කිසි දේකින් රාජකාරියට මගේ කැපවීම අඩු කලේ නැහැ. තව අවුරුද්දක් පමණ වැඩ කළා නම් දුම්රිය යම් සන්ධිස්ථානයකට ගෙන ඒන්න තිබුණා. ඒ්වා අවශ්‍ය නම් විස්තර ඇතිව ලියන්න පුලුවන්. දැන් ඉන්නේ තවත් අලුත් ක්සේත්‍රයක සංවර්ධන බැංකු ක්ෂේත්‍රයේ. ඒ ගැන අළුතෙන් කියන්න දේවල් ගොඩයි.
හැමදාම ජීවිතේ විවිධ අභියොග ලැබෙනවා. හැබැයි ඹ්න නම් නිසි දෙයක් නොකර පැත්තකට වෙලා ඉන්නත් පුලුවන්. විශ්‍රාම ගිය පසු සමහරු සමාජ සේවයට බහිනවා. ඊට පස්සේ අධාර ඉල්ලලා හැමෝටම කරදර කරනවා. තමන්ගේ පාඩුවේ යම් මෙහෙයක් කරනවා නම් ඒය වෙනම කාරනයක්. සමහරෙක් පෞද්ගලික ව්‍යාපාර කරනවා. මා දැන් නැවතත් යම් විදිහකට හෝ රාජකාරියක් කරන නිසා ඒ් ගැන හිතුවේ නැහැ. ඒත් ඉක්මනින් අවශ්‍ය වෙයි. දැනට මේ ඇති.
No comments:
Post a Comment