විනෝදාංශ ගැන කලිනුත්
ලියූ බව මතකයි. පුංචි කාලෙදි අපි කරන්නේ විනෝදංශ තෝරාගෙන විනොදාශය සඳහා විනෝදාංශය
කිරීමයි. උදාහරණයක් හැටියට මුද්දර එකුතු කලේ මුද්දර එකතුවක් හදා ගන්නයි. වයසින්
වැඩි වෙනකොට ඒ විනෝදාංශ හැලිලා විනෝදය නැත්නම් විවේක සුවය සඳහා කරන දේවල් ඉතුරු
වනවා. සිංදු අහන එක, පොත් කියවන එක, චිත්‍රපට බලන එක, සංචාරය වගේ ඒවා සාමාන්‍යෙයන්
ඉතුරු වන ඒවා. තවත් කල් යන විට ප්‍රෙයා්ගික කරුණු හන්දා ඒවායිනුත් සමහරක් ඒවා හැලී
යන්නට පුලුවන්.
මේ විදිහට යම් කිසි
විනෝදාංශක සෑහෙන කලක් නිරත වුනහම ඒවයේ විවිධ මාන අපට පෙනෙන්න පටන් ගන්නවා. චිත්‍රපට
කලාව ගත්තොත් ලංකාවේ චිත්‍රපට කලාවේ විවිධ ආකෘති වල සිටි අධ්‍යක්ෂකවරුන් අඳුනා
ගන්නට පුළුවන්. සම්භාව්‍ය වගේම වානීජ යැයි හැඳින්වූ ධාරාව සේම මැද මාවතේ ධාරවකුත්
විචාරකයින් විසින් අඳුනාගත්තා. ඒක් එක් අධ්‍යක්ෂකවරයා වෙන වෙනම ගත්තහම ඔවුන්ගේ
කෘති වල විකාශයත් හඳුනා ගන්නට පුලුවන්.
මෑතකදී රූපවාහිනී
වැඩසටහනකට පැමිනි සේන සමරසිංහ නම් අධ්‍යක්ෂකවරයා චිත්‍රපට කලාව සහ එහි මෙවලම් ආදිය
ගැන කතා කරපු විදිහට ඔහු අර වානීජ ඝනයේ චිත්‍රපට හදපු කොනාද කියලා හිතෙන තරමට ඹහු
තමන්ගේ කලා භාවිතාව සම්බන්ධයෙන් විශ්වාසයෙන් කතා කලේ. කස්තුරි සුවඳ, නිල්ල සොයා,
මල් කැකුළු, ඈතින් ඈතට වගේම චංචල රේඛා හරහා ඔහුගේ චිත්‍රපට කලාවේ විකාශයත් දකින්නට
පුළුවන්. ඈතින් ඈතට මගින් යම් මට්ටමක පරීක්ෂණයක් කරන්නට පෙළඹෙන ඔහු චංචල රේඛා
මගින් යම් මැද මාවතකට පැමිණෙනවා. දිගමට ඉහල ප්‍රේක්ෂක ප්‍රතිචාර තබා ගැනීමට
සමත්වීම ඔහුගෙ විශේෂත්වයක්. සරත් දසනායකගේ සංගීතය මුසුවූ ගීත ගායනය සඳහා මිල්ටන්
මල්ලවාරච්චි, ඇන්ජලීන් ගුණතිලක, වගේම ප්‍රියා සූර්යසේන, ශ්‍යාමි ෆොන්සේකා, යොදා
ගැනීමත්, ප්‍රධාන කාන්තා චරිතයට මාලනී ට පසුව ෆරීනා ලායි, මානෙල් වානගුරු සහ නදීකා
ගුණසේකර හඳුන්වා දීමත් විශේෂයි. දොන් සිරිසේන, කොස්තා බන්දු, පර්ල්වාසුදේවී ඇතුළු
විහිළු සැපයීමේ කණ්ඩායම පසුකාලීනව ක්‍රමානුකූලව අතුරුදහන් වී ගෙන යනවා.
මෙ වගේම මැද මාවතේ ප්‍රවීනයා
ලෙස හඳුනාගන්නට පුළුවන් එච්. ඩී. ප්‍රේමරත්න ගැනත් විවරණයක යෙදෙන්න පුලුවන්. පාලම
යට කියන්නේ වඩාත්ම විචාරකයන්ගේ කතා බහට ලක්වූ චිත්‍රපටය කිව්වොත් නිවැරදි වන්න
පුළුවන්. එය ප්‍රේමරත්නගේ පසුකාලීන චිත්‍රපටයක්.
