විලම්බීත

ටී.බී. ඉලංගරත්න සූරීන්ගේ විලම්බීත පුංචි කාලෙදි වගේම පසු කාලෙකත් එකසේ මගේ හිත්ගත් කෘතියක්. පසුගිය ශත වර්යේ මැද භාගයේ උඩරට පළාත්වල උතුරාගිය ගැමි සුවඳ මෙම කෘතියෙන් හොඳින් ආඝ‍්‍රානය කරන්න පුළුවන්.  විලම්බීත යන වචනයේ නියම තේරුම පාරිභාෂික වචන වලින් තවමත් නොදන්නවා වුණත් මගේ ඇඟට තේරුණු හැටියට එය හිතට දැනෙන ආගන්තුක, නුහුරු සහ තරමක විකාරරූපී අත්දැකීමක්. අලුත් ඉස්කෝලෙකට ගියාම, පළමුවරට යම් රටකට ගියාම, අලුත් රස්සාවකට හෝ සේවා ස්ථානයකට ගියාම මෙවැනි හැඟීම් ඇතිවන්න ඉඩ තියෙනවා. එවැනි හැඟීම් වචනයෙන් විස්තර කරන්න තරමක් අමාරුයි.

වෙලාවේ හැටියට මතක්වන තරමක් හෝ කිට්ටුවෙන් යන උදාහරණයක් තමයි පාසල් නේවාසිකාගාරයේ සිටි කාලේ නිවාඩු දවසකට චිත‍්‍රපටයක් බලන්න හෝ වෙසක් දිනවලට තොරණ බලන්න මහපාරේ පයින් මරදානේ සිට බොරුල්ලට, පිටකොටුවට හෝ වෙනත් තැනකට අප කැන්දා යන ගමන. ආචාර්ය වරුන් කෙනෙක් හෝ දෙන්නෙක් සහ ශිෂ්‍ය නායකයින් විසින් පරක්කරමින් යන මේ ගමනේදී හැමෝම දෙන්නා බැගින් පොලිම් ගැසී පාරේ ගමන් කරන එක විලම්බීතයක් ලෙසයි මට පෙනුණේ. සාමන්‍ය ඇඳුමින් සැරසී යන ඒ casual ගමන දෙදනා බැගින් පෝලිම් ගැසී යන එක තරමක odd හන්දා පාරේ ගමන් කරන කවුරුන් වුණත් අපි දෙස බැලුවේ මද සිනහවකින්.  පාසල් නිල ඇඳුමින් සැරසී ගියා නම් එය එතරම් විලම්බීතයක් නොවන්නට තිබුණා. කොහොම වුණත් කෙනෙක් සමාන්‍යයෙන් විලම්බීතවලට කාලයක් යද්දි හුරුවෙනවා. එහෙම වෙන්නේ එය හුදෙක් පුරුද්දක් බවට පත්වුණහම. එවිට ඒ ක‍්‍රියාව කෙනෙක් කරන්නේ අනිච්චානුගතව.

ජීවිතයේදී විලම්බීත වලට බහුලව මුහුණ දෙන්නට වුණා වගේම අදටත් විලම්බීත දකින අවස්ථා තියෙනවා. සමහරවිටක අදටත් අපේ කාර්යාලයේ සමහර නිලධාරීන් හැසිරෙන ආකාරය දැක්කහම මට හිතෙන්නේ ඔවුන් කරන කියන දෙය පුරුද්දක් හැටියට කරන බව. එම නිසා පිටින් බලන කෙනෙකුට එය විලම්බීතයක් ලෙස පෙනෙන්නට පුළුවන්. සමහර විට එලඹසිටි සිහියෙන් නොමැති හන්දා අර නිලධාරීන්හට මෙය වැටහෙන්නේ නැහැ. සමහරවිට එය අධික රාජකාරී ලැදිබව වෙන්නටත් ඉඩ තියනවා. එවැනි පිරිස වැඩිවුනහම කාර්යාලය කෘත‍්‍රීම බවක් ගන්නවා. හරියට රොබෝවන් ඉන්න තැනක් වගේ. ඒත් ඒකෙන් අදහස් වෙන්නේ නැහැ එවැනි කාර්යාලයක් අකාර්යක්ෂම බව.

සමහරවිට නැගෙනහිර ආසියාවේ රටවල ජාතීන්ගේ ලේවලම දක්නට ඇති වැඩට ඇති දැඩි ඇල්මත් මීට කිට්ටුවෙන් යනවද මන්දා? මේක ඔවුන්ට කරන අපහාසයක් එහෙම නොවෙයි. මා ඇසුරු කල එම කලාපයේ මිත‍්‍රයෙක් අපේ රටේ සෑහෙන තරම් කරක් ගැසීමෙන් පසුව කීවේ අපේ රටේ ක‍්‍රමයත් ඒ තරම්ම නරක නොවන බව. එනම් ඔවුන් විශාල stress එකක් යටතේ වැඩ කරලා විශාල ආදායමක් ඉපැයූවත් සමහර විට අප තරම් සැහැල්ලුවෙන් එදිනෙදා ජීවිතය ගතකරන්නට නොලැබීම අභාග්‍යක් ලෙසයි ඔහු දැක්කේ. අපේ කාර්යාලයකට ගියත් දකින්නට තියෙන්නේ එතරම් බරපතල් නොවූ සිනා මුහුණු. ඔහුගේ තර්කය එහෙම සැහැල්ලුවෙන් (කාර්යාලයේදී පමණක් නොවේ) ගත කරන්නට පුළුවන්වන් නම් ආදායම අඩුවුණත් මොකද කියන එක.

මම ජපානේ ගතකරපු මාස එකහමාර වැනි කාලය තුළ (2004 oS)අහන්නට ලැබුණු දෙයක් තමයි සඳුදා උදේට ඈත නගරවල සිට එන අධිවේගී දුම්රිය ප‍්‍රමාද වීමට ඉඩ ඇති බව. එයට හේතුව ලෙස කියවුණේ සති අන්තයට ගම් රටවල් බලා ගිය අය ආපසු සඳුදා උදේ වැඩට එන්න ඉන්න අතරතුර අධික ආතතිය හන්දා දුම්රියට පැන සියදිවි හානි කරගන්නා අවස්ථා ඇතිබව.