ලඟදී දවසක කරුණාසේන ජයලත් විසින් රචිත යහළු යෙහෙළි කෘතිය ආශ්‍රයෙන් සුමිත්‍ර
පීරිස් අධ්‍යක්ෂණය කළ යහළු යෙහෙළි චිත්‍රපටය
රූපවාහිනියේ විකාශය වුණා. ආරම්භය මගහැරුනත් චිත්‍රපටය රසවිඳින්නට එය එතරම් බාධාවක්
වුනේ නැහැ. මේ චිත්‍රපටයත් අපේ නව යොවුන් වියේදී අපේ අත්දැකීම් අතරට මුසු වුනු
එකක්. අද නරඔන විට එහි අලුත් පැතිකඩ හඳුනාගන්නට පුළුවන්. කරුණාසේන ජයලත්ගේ නවකතාවල
මුහුකුරා යාමක් ද මෙම කතාවෙන් දකින්නට පුළුවන්. එයට 1969 අවුරුද්දේ හොඳම නවකතාව
හැටියට සම්මානය ලැබී තිබෙනවා.
මේ කතාවේ කතා නායිකාව වන මුදිතා පවුලේ තුන්වැනියා. අද නම් ඇත්තේ පුංචි පවුල්
හන්දා තුන්වැනියාගේ syndrome එක පිළිබඳ ප්‍රශ්ණයක්
මතු වන්නේම නැහැ. එහෙත් යම් පවුලක තුන්වැනියා වීමේ යම් යම් පල විපාක ඇති බව අප වටේ
ඇති උදාහරන වලින් පවා හිතන්න පුළුවන්. එය අත්දැකීමෙන් පවා දන්නේ අපේ පවුලේ තුන්වැනියා
මා නිසා. මෙම වෙනස ඇතිවන්නේ තුනවැනියාට ගෙදර තුළ ලැබෙන/නොලැබෙන වරප්‍රසාද ආදියේ
සීමාවන් වලින් පමණක් නොවේ. මුදිතා මෙන්ම අපේ ගමේ අසල්වාසීන් සමග යම් තරමින් හෝ
වැඩිපුර කුළුපග වුණේ මා බවයි මට මතක. පාරේ තොටේ හමු වන සියළු දෙනා සමග මා යම්කිසි
ඇයි හොඳයියක් පැවැත්වූ බව මතකයි. අඩු තරමින් හිනාවකින් හෝ. අවුරුදු ගණනක් පිටරට
සිටි හේතුවෙන් මේ සම්බන්ධකම් බිඳී ගියා නොවෙයි. අමතක වී ගියා. මට වඩා වැඩිහිටි
ගැහැණු ළමයි මම නාඳුනන තාලෙන් යන විට පත්වූ විපිලිසරකම දැක්කහමයි මට අතීතය මතක්
වුණේ. ඒත් ආයිත් පරණ තැනට යන්නට බැරි වුණේ නැවත වරක් මම ගමෙන් ඈත් වීම නිසාත් ගම
වේගයෙන් වෙනස් වී ගිය නිසාත්.
මම කියන්නට උත්සාහ කළේ පළවෙනියා, දොවෙනියා හෝ හතර පස් වෙනියන් වෙනස් නොවේ
කියා කියන්න නොවේත ඒ ඒ ස්ළාන වලත් ආවේණිත දේ ඇති. ඒත් අනෙක් අයට වඩා තුන්වෙනියන්ට
පොදු දේවල් කිහිපයක් හෝ ඇති බවයි කියන්නට ඕනා වුණේ
