බළාපොරොත්තු

අවිවේකය ජීවිතයේ සෑහෙන කොටසක් අයිති කරගත්තාම සාමාන්‍යෙයන් කරන දේවල් අතපසු වෙනවා. ලිවීම කෙරෙන්නේ බොහොම හිමින්. ඒ හන්දා කියවීම වත් වේගවත් කරන්න හිතා ගෙන කොළඔ පොත් ප්‍රදර්ශණය බලන්න ගියා. අනෝරා වැස්සකට මැදි වුණු හන්දා ප්‍රදර්ශණයේ කාලක් වත් බලන්න බැරි වූණා. පොත් කිහිපයක් ගත්තා. නිශ්ශංක විජේමාන්න අළුතින් මොකුත් ලියලද කියලා සොයා බැලුවා. හෝඩුවාවක් සොයා ගන්න නැහැ. ඒ වෙනුවට අළුත් නම් දෙකක් අතට අහුවුණා. කල්පනා ඇම්බ්‍රෝස් සහ කාංචනා අමිලානි. සෑහෙන්න රසවත්ව ලියන දෙන්නෙක්.

පොත් ප්‍රදර්ශණය හුදෙක් වෙළඳාමක් බවට පත්වී ගෙන යන බව පෙන්වන බාල මට්ටමේ පරිවර්තන ඇතුළු අලුත් පොත් බොහොමයක් දැක්කහම ඇතිවුණු කළකිරීම මේ පොත් දෙක බාගෙට කියවන කොටත් නැති වූනා. අපේ සිනමාව සෑහෙන තරම් උසස් නිර්මාණ බිහි කරන මට්ටමට ඇවිත් ඇති බව සිතන්න පුළුවන් බව මා කලින් ලියා ඇති. එය තවත් තහවුරු වුණා හඳගම ගේ අසන්ධිමිත්තා බැළුවහම. ඇත්තටම මම ගියේ අසන්ධිමිත්තා ගැන විචාරක පොතක් එළිදැක්වීමේ උත්සවයකට. ඒකට අපේ පන්සලේ හාමුදුරුවොත් ලිපියක් ලියලා තිබුණා. කන්තොරුවේ වැඩ ඉවර කරළා එතනට යනකොට එලිදැක්වීමේ සාකච්ඡාව  ඉවර වී තිබුණත් චිත්‍රපටයේ DVD කොපියක් ගන්න පුළුවන් වුනා.  අළුත් පොත් දෙක කියවපුවහම අපේ කවිය සහ කෙටිකතා ක්ෂේත්‍රවලත් නව මාන සොයා යන පිරිසක් ඇති බව පැහැදිලියි. මේ වගේම අපේ රටේ බොහෝ පැති කියන තරම්ම කඩා වැටිලා නැහැ. අඩුම ගානේ බාළාපොරොත්තු තියන්න පුළුවන් මට්ටමේ තියෙන බව පේනවා. ඒත් තවම මේ සියල්ල එකට ගොනු නොවන ගතියක් සහ අසංගතික බවක් පේනවා.