පුංචි කතන්දර

බොහෝ කාලෙකට පස්සේ ඉස්කෝලෙකට ගොඩවැදෙන්න ලැබුණා. කලින් සේවාස්ථානයේ වැඩ කරද්දි නම් අපි නිතර පාහේ පාසල් වලට ගියා. ඒ දැයේ උරුමය දරුවන්ටයි කියන වැඩ සටහනත් එක්ක. අපි ඒ වැඩ සමහනට නව අංග එක්කරමින් අළුත් මුහුනුවරක් දෙමින් හිටියේ. කොහොම වුනත් මේ සැරේ ඉස්කොලෙකට ගියේ පොත් එලි දැක්වීමකට. ඒ කියන්නේ ලමුන්ගේ පොත් එලි දැක්වීමක්. පුංචි ළමයි ලියපු ලමා කතන්දර සීයකට වැඩි ගානක් එදා එළි දැක්වුණා.

ඒ උත්සවයට මට ආරධනා කලේ එම පාසලේ ගුරුවරියක ලෙස දැනට සේවය කරන මා විශ්වවිද්‍යාලයේ උගැන්වූ කාලයේ එහි සිටි ශිෂ්‍යාවක්. මා විශ්වවිද්‍යාලයේ දී assignment එකක් දීපු වෙලාවට මමත් ඒ සම්බන්ධව ලිපියක් ලියලා පත්‍රයක පල කරන සම්ප්‍රදායක් පවත්වාගෙන ගියා. මේ සමප්‍රදාය අනුගමනය කරමින්දෝ තමන්ගේ ශීෂයයන් ‍කතන්දර පොත් ලියන අතරේ අපේ ගෝලයාත් විෂය කරුනු ආශ්‍රිතව හරවත් පොතක් ලියා තිබුණා.

විශ්ව විද්‍යාලෙදි පුංචි ගෑනු ළමයි හැටියට දැක්ක අය දැන් මුහුකුරා ගිය වැඩිහිටියන් වේ ගෙන යන හැටි දැකීමත් එක්තරා සතුටක්. වැඩකරන දිනයක් නිසා බොහෝ වේලාවක් ගත කරන්න අවසරයක් නැතත් පැයකට හෝ සහභාගී වන්න හිතාගෙන මම කොට්ටාවට ගියේ. සාමාන්‍යයෙන් සිදු වන පරිදිම පාසල් වල පැවැත්වෙන වැඩසටහන් වලදී කාලය ගැන හැගීමක් නැතුව යන එක යලිත් වරක් අත්දකින්නට සිද්ධ වුණා. පුතාලගේ පාසල් වලට ගියහම මෙය නිතරම අත්විදින්න සිදු වෙනවා. කෙහොම හරි පැය දෙකකට ආසන්න කාලයක් එහි ගතකර කිරිබත් කාලා තේවතුරත් බීලා කාර්යාලයට එනකොට දවස් බාගයක් ගෙවිලා. ආරාධිත අමුත්තෙක් හැටියට ළමයින්ගේ කතන්දර පොත් පාර්සලයකුත් මට ලැබුණා. ළමයින්ගේ නිර්මාණශීලිත්වය ඒ පොත් බැලුවහම මොනවට ඔප්පු වෙනවා. ඒවා මොට නොකර පවත්වාගෙන යාමයි කෙරෙන්නට අවශ්‍යය.

මා කියවා ඉවර කරපු මහාචාර්ය ඒ.වී. සුරවීරගේ චරිතාපදානය බොහොම රසවත්. එහි තියැවෙන බොහෝ හැගීම් අපට ළගයි. පොත කියවීමෙදි සිතට නැගුනු තව දෙයක් තමයි කලාකරුවන් බිහිවන විශේෂ වටපිටාවන් කිහිපයක් රටේ ඇති බව. උදාහරනයක් හැටියට මාර්ටින් වික්‍රමසිංහ ඇතුලුව ගාල්ලෙන් එන කලාකරුවන් සමූහය වගේම, මහගමසේකර කේ ජයතිලක ඇතුලුව ගම්පහ සියනෑකොරලෙන් එන අය වගේම රයිගම් කොරළය මුල් කරගෙන එන කණ්ඩායමකුත් හමුවනවා. තව ටිකක් ළංවෙලා බැලුවොත් මා සදහන් කරප්‍ර පරම්පරාවලට වඩා එහා ගිය අතීතයක් සහ කලාකරුවන් පරම්පරවක් සහ එයට මුල්වුනා කියලා හිතන්න පුළුවන් ආයතනත් හදුනාගන්න පුළුවන්. වීදාගම ඝනානන්ද පිරිවෙන, කෑරගල පත්මාවතී සහ තොටගමුවේ පිරිවෙන් මෙයට සාක්ෂි දරනවා ඇති 

කෙටි ගැදි කවි

දවස් කිහිපයකට කලින් ලියුව දේ ඉවර කරගන්න බැරි වුණා. ඒ හන්දා අත්හැර දැම්මා. සමන් අතාවුදහෙට්ටි අලුතින ලියපු සමන් කියයි කියන පොත කියවන්නට ලැබුණා. ඒ අතරතුර ගොඩගේ පොත්හලට ගොඩ වෙන්න අවස්ථාවක් ලැබුණා. ‍පොත් දෙකක් ගත්තා. අලුත් ඒවා ම නොවේ. එකක් මහාචාර්ය ඒ.වී. සුරවීරයන්ගේ බාලේ පටන් කාලය ගෙවුණා මෙසේ. ඒක ඹහුගේ චරිතාපදානය. තව පුංචි පොතක් ගත්තා. ඒ උදය ප්‍රශාන්ත මැද්දෙගම කතුවරයාගේ පරිවර්තනයක් වුනු චාල්ස් බොද්ලෙයා නම් ප්‍රංශ කතුවරයාගේ කෙටි ගැදි කවි නම් පොත.

ගොඩගේ ආයතනයේදි පොත් ගන්න ඇවිත් හිටිය මිත්‍රයෙකුත් හමුවුණා. මගේ පොත කියවලා ඒකේ කතා අතරමග නතර වෙනවා කියලා හිනා වුණු අයගෙන් එක්කෙනෙක් එයා. මම බැලුවා එයා ගත්ත පොත් ටික. ඒ අතර කෙටි ගැදි කවි පොතත් තියෙනවා මම දැක්කා. ඒ පොතේ චාල්ස් බොද්ලෙයා ගේ කෙටි ගැදි කවි ඇරුනහම එවකට කථිකාචාර්ය කෙනෙක් වුණු උදය ප්‍රශාන්තගේ කෙටිම කෙටි කතාත් ඇතුලත්වී තිබුණා.

දින කිහිපයකට කලින් තෙහෙට්ටුව මකා ගන්නට Facebook එකේ කරක් ගහන කොට පරන යාලුවෙක්ගේ ගිනුමක් අහම්බෙන් දකින්නට ලැබුණා. ඒ බංග්ලාදේශ් වලින් ආපු මිතුයෙකු වූ අමිතාවා. ඹහුගේ ගිනුම හරහා තවත් පරන යාළුවන් හම්බවුණා ඒ අතරින් ඉන්දියාවේ රජිනි ට දාපු request එකට ඒ වෙලාවෙම respond කරපු ඔහු ඒත් එක්කම දුරකතනයෙන් කතා කළා. ඔහු පවුලේ අයත් සමග සිම්ලා වල නිවාඩුවක් ගත කරන්න ගිහින් හිටියේ. අවුරුදු 25 කටත් පසුව හන්දා අපට කතා කරන්න බොහෝ දේ තිබුණා.