හොස්ටල් පරිප්පු

බොහොම කාලෙකට පස්සෙ සෑම මාසයකම අවසන් සෙනසුරාදා පැවැත්වෙන සාදයට සහභාගි වන්න ලැබුණා. එතනදි විවිධාකාර අය හම්බ වෙන්න පුළුවන්. අපේ පාසලේ එකම පන්තිවල හිටිය මිත්‍රයෙක් හමුවුණා. පසුගිය සෙනසුරාදාවක පාසලේ නේවාසිකාගාරයේ පැවැත්වුණු දානයක් ගැන විස්තර ඹහුගෙන් දැන ගන්නට ලැබුණා. 

කලින් දවසක සෙනසුරාදාවක කුලරත්න ශාලාවේ පැවැත්වුණු සංගිත ප්‍රසංගයක් බලන්න ගිය වෙලාවේ නේවාසිකාගාරය අදුරේ වෙලී තිබුණු බව මම කලින් ලියුවා. ඒත් එහෙම වුනේ නේවාසිකාගාරය බොහොම එලිය තිබුණු ජීවමාන තැනක් හැටියට අපේ මතකයේ තැන්පත් වෙලා තියෙන හන්දයි කියළා මට හිතුණේ. ඒත් අපේ මිත්‍රයා කිවු කරුනු අනුව ඒක එහෙමම නොවන බවයි මට තේරුම් ගියේ.  ඹහු කී හැටියට සති අන්තයෙදී නේවාසිකාගාරයේ රැදී සිටියේ ළමයින් 30 ක් පමණයි. එක පැත්තකින් දැනට නේවාසිකව සිටින සිසුන් ගණන අඩු වෙන්න ඇති. අනෙක් කාරණය දැන් අධිවේගී මාර්ග ඇතුළුව ප්‍රවාහන පද්ධතිය සාපේක්ෂව දියුණු හන්දා බොහෝ දෙනෙක් සති අන්තයේ නිවෙස් බලා යෑම. කොහොම වුනත් ඈත ප්‍රදේශ වලින් ආපු ළමයි බොහෝ දෙනෙක් වඩා සැපපහසුකම් සහ නිදහස ඇති පෞද්ගලික නවාතැන් වල නවතින බවයි දැනගන්නට ලැබුණේ. සමාජ-ආර්ථික තත්ත්වයේ වෙනස්වීමේ එක් පැතිකඩක් තමයි ඒකෙන් අපට පෙනෙන්නේ.