සමූපකාර

අදත් පෝය දවසක්. ඉල් පොහොය. සඳුදා ට පොහොය වැටුණු හන්දා තරමක හෝ විවේකයක් ලැබුණා. පසුගිය සෙනසුරාදා ගමේ ගිය වෙලාවේ පන්සලට ගොඩ වැදුනේ ලොකු හාමුදුරුවන් සමග අල්ලාප සල්ලාපයේ යෙදෙන්න ඇති කැමැත්ත හන්දා. අපි විවිධ මාතෘකා ගැන බොහෝවිට කතා කරනවා. එදා උන්වහන්සේ කතා කළේ අපේ තාත්තා ගැන. එතනින් දේව ඇදහිලි ආදියට කතාව ඇදී ගියා.

අද හවස කොණ්ඩය කපන්න හිතාගෙන එළියට බැස්සත් කිට්ටුව තිබෙන බාබර් සාප්පු ඔක්කොම වහලා තිබුණු හන්දා පයින් සෑහෙන දුරක් ඇවිදින්න සිදු වුණා. සති අන්තය නිමා වන දවසේ කොළඹ පාරක ඇවිදගෙන යන හැම විමට මගේ හිත පාසල් කාලෙට යනවා. අකැමැත්තෙන් වුනත් ඉරිදාට නේවාසිකාගාරයට එන එක හිතේ තදින් ඇඳිලා තියෙනවා. තාත්තාත් එක්ක ටවුන් හෝල් එකේදී බස් එකෙන් බැහැලා නොරිස් කැනල් වීදිය හරහා පයින් ගිය හැටි.

අපේ හාමුදුරුවන් නිතරම කියන කතාවක් තමයි යම් කිසි දෙයක් කාලානුරූපව පරිනාමනය වූයේ නැත්නම් ටිකෙන් ටික අභාවයට යන බව. අපේ තාත්තා 1950 ගණන් වල සමූපකාරය පත්‍රයට ලියූ ලිපි කිහිපයක්ම කියවන්නට ලැබුණා. එතකොට තේරුම් ලිය දෙයක් තමයි අපේ රටේ සමූපකාරයත් අර හාමුදුරුවන් කී ගොන්නටම දාන්න පුළුවන් කියන එක. දියුණු රටවල් බොහොමයක සමූපකාර ක්‍රමය නවීනත්වයට පත්වෙමින් අලුත් මාන සොයා ගොස් ඇති බව දකින්නට පුළුවන්. එහෙත් අපි සමූපකාර කඩෙන් එපිටට ගියා නම් ඒ බොහොම අඩුවෙන් බවයි. සමූපකාර ණය දෙන සමිති වල සාර්ථකත්වය නම් විශේෂයක්. පහත ඇත්තේ ඒ ලිපියකින් කොටසක් 

සමූපකාරය 1955 නොවැම්බර් මස 30 වැනි බදාදා

සමූපකාර ප්‍රගතිය

බුත්තල වැදිරට කොරළේ හා දම්බගල්ල නිකවැටිය කොරළේ, සමූපකාර සමිති පිළිබඳ ගරු සංවිධායක කොතලාවල, ඩබ්ලිව්. ඒ. ඩී. ඇස්. ගුණසිංහ මහතා විසිනි.

මානව ප්‍රගතිය වශයෙන් ගනු ලබන්නේ මනුෂ්‍ය කොට්ඨාශයකගේ සාමූහික ඉදිරි ගමනකි. තනි පුද්ගලයකුගේ ඉදිරි ගමන ප්‍රගතියක් වශයෙන් ගනු නොලැබේ. එහෙත් සාමූහික ඉදිරි ගමනක පුද්ගලයන්ගේ ඉදිරි ගමනද ගැප්වී ඇති බව අප මෙහිදී අමතක නෙකළ යුතුය. ප්‍රගතිය යන වචනයෙහිම සමූහ අර්ථයක් විද්‍යාමානවේ. මානව ප්‍රගති මාර්ගයක් වශයෙන් ගත හැක්කේ සාමූහික වීමේ ලැදිකමයි. මනුෂ්‍ය වර්ගයා පවුල් වහයෙන්, ගෝත්‍ර වශයෙන්, ජාති වශයෙන්, ආගම් වශයෙන්, අධිරාජ්‍ය වහයෙන් කැටී නොවිණි නම්, මානව ප්‍රගතිය අද මෙසේ නොවන්නට ඉඩ තිබිණි. ඒ නිසා සාමූහිකවීම, සංගමය ප්‍රගති සංයමයට පදනම බව පෙනෙයි.

ප්‍රගතියට අවශ්‍ය මෙවලම් නිපදවනු ලබන්නේ එක් එක් මිනිසකු විසින් වන්නට පිළිවනි. එහෙත් එම මෙවලම හෝ මෙවලම් බහුජන ප්‍රචාරයට පත්වනතුරු එය ප්‍රගතියේ අංගයක් වශයෙන් ගණන් ගත නොහැකිය. ප්‍රගතිය පොදුවූ දෙයකි. පොදුවූ දෙයක නිෂ්පත්තිය සම්+උපකාරයෙනි සිදුවන්නේ. එහෙයින් මානව ප්‍රගතිය හුදු සමූපකාර ක්‍රමයකැයි ගත හැක.

එහෙත් අප අද සියළු සමූපකාර කටයුතු, සමූපකාර කටයුතු වශයෙන් නොහඳුනමු. සමූපකාර යැයි කී කළ ඉතා අඩු වශයෙන් කරුණු ගන්නා තැනැත්තාගේ මනසට නැගෙනුයේ සමූපකාර කඩේ පමණකි. එයින් එහා සඹුපකාරයක් ගැන ඔහුගේ දැනීමෙක් නැති. හැඳිනීමෙක් නැති එහෙත් සමාජයේ තරමක් ගැටී වැඩ කරණ කෙනෙකුට වර්ග අසූවක් පමණවූ සමිති වර්ග රාශියක් මනසට නැගෙයි. එහෙත් උසස් අධ්‍යාපනයක් ලබන විස්තීර්ණ ඥානයක් ඇත්තෙකුට මුළු මනුෂ්‍ය සංහතියේම ඉදිරි ගමන සමූපකාර ක්‍රමයක් හැටියට වැටහෙන්නට බැරි නැත්තේය. පෙණෙන්ට බැරි නැත්තේය.

එහෙත් අප මධ්‍යස්ථ වශයෙන් කරුණු සලකා බලන කල්හි ලෝකයෙහි සමූපකාර ව්‍යාපාරවල ප්‍රගතිය සමූපකාර ප්‍රගතිය වශයෙන් ගණන් ගන්නට සිදුවේ වේ. එවිට ලෝකයේ සමූපකාර ප්‍රගතියත් මානව ප්‍රගතියත් සරල සමාන්තරව ගමන් කරණ බව පිළිගන්නට අපට සිදුවේ. 

ලෝකයේ සමූපකාර ඉදිරිගමන ගැන කල්පනා කිරීම මඳක් කල් තබා ලංකාවේ සමූපකාර ව්‍යාපාරයේ ඉදිරි ගමන ගැන සලකා බැලීම වඩාත් ප්‍රයෝජනවත් වේ යැයි සිතිය හැකිය.