තෙවැනි දවස

පසුවදා උදේ අපි තවදුරටත් ද්විපාර්ශ්වික සාකච්ඡාව තවදුරටත් පවත්වාගෙන ගියා. එහිදී ඉච්කැප් ආයතයයේ පාලක සභාවේ ආසනයක් අපේ රටට දෙන්නට ඔවුන් කැමැත්ත පල කළා. ඒ ගැන රජය වෙනුවෙන් ස්තූතියත් ඒ සදහා එකගතාවයත් අපි පලකළා. ඊටත් අමතරව පාලක මණ්ඩලයේ මීලග රැස්වීම ලංකාවේ පැවැත්වීම සදහා අපේ අදහස් විමසුවා. මේවගේ වෙලාවක ඒ සදහා වැයවන මුදල් ප්‍රධාන වශයෙන් සලකා බලන්න ඕනා කාරනයක්. එහිදී දැනගන්නට ලැබුනේ සියයට තිහක් අපි වියදම් දරණ විට කොරියාව සියයට හැත්තෑවක් දරන බව. ඒ තත්ත්වය යටතේ ඒ සදහා ප්‍රතිපත්තිමය වශයෙන් අපි එකග වුණා. අපේ ව්‍යාපෘතියේ කටයුතු ගැනත් අපි දීර්ඝ වශයෙන් කතා කළා. අත්සන් කිරීමට නියමිත ගිවිසුමේ පරිච්ඡේද එකින් එකට ගෙන සාකච්ඡා කර සම්මුතීන්ට එළ‍ඹෙන්නට අපට හැකිවුණා.

ඊළගට අපට යන්නට තිබුනේ කේබීසී කියන ආයතනයට. එය කොරියානු ගුවන්විදුලි සහ රූපවාහිනී විකාශන ආයතනයක්. අපි ගියේ එහි ප්‍රාදේශික මූලස්ථානයට. එහි ප්‍රධානියා මුනගැහිලා කතා කළා. එහි මූලස්ථානය ඇත්තේ සෝල් නුවර. වැඩසටහන් යන්නේ හයිබ්‍රිඩ් ක්‍රමයකට. මූලික වැඩසටහන් සෝල්නුවරින් ප්‍රචාරය කරන අයුරින් කෙලින්ම ප්‍රචාරය කරනවා. අනෙක් කොටස ප්‍රදේශීය මධ්‍යස්ථානය මගින් නිපදවන වැඩසටහන්. උදාහරනයක් හැටියට ප්‍රධාන ප්‍රවෘත්ති විකාශයේ පලමු කොටස සෝල් නුවරින් දීපව්‍යාප්තව ප්‍රදාරය කෙරෙන අතර දෙවැනි භාගය ප්‍රදේශීය මධ්‍යස්ථානය මගින් සකසන ප්‍රාදේශීය ප්‍රවෘත්ති. අපේ කණ්ඩායම කේබීසී ප්‍රදේශීය මූලස්ථානයට පැමිණීමත් එදා හවස ප්‍රදේශීය ප්‍රවෘත්ති වල විකාශය වූ බව පසුව අපට කිව්වේ බෝයන්ග්. මේ සියල්ලට පසුව අපි අපේ කොරියන් සගයින් තිදෙනාත් සමග බස් රථයෙන් සෝල් බලා එන්න පිටත් වුණා. ගමන පැය දෙකහමාරක විතර එකක්. කලින් කිව්වා වගේ කොරියානු කෙත්වතු, ගම්මාන, කදුහෙල්, බිම්ගෙවල්, සහ කැලෑ රොදවල් මැදින් ගිය ඒ ගමන සුන්දරයි. අධිවේගී මාර්ගය හරහා බස් රථයෙන් එන ගමන් අතරමගදී රාත්‍රී ආහාරය ගත්තා. කොරියානු ක්‍රමයේ වන්පොට් මීල් එකක රහ බලලා අපි සෝල් වලට එනකොට රෑ බෝවෙලා. ‍අපි නවාතැන් ගත් හෝටලය අවට ටිකක් ඇවිදලා නින්දට ගියා.

දෙවෙනි දවස

කොරියාවේ ගත කරපු දෙවෙනි දවසේ අපේ වැඩමුළුව පැවැත්වුනා. අපේ මාතෘකාව දැනට ඇනලොග් තාක්ෂණයෙන් පවතින ජනකලා නිර්මාණ එකතුවන් ඩිජිටල් කරන්නේ කොහොමද කියන එක. ඒක බැලුවහම ලොකු රොකට් සයන්ස් එකක් නෙමෙයි. ඒත් ඒගැන ගැඹුරින් බැලුවහම තමයි තේරෙන්නෙ සලකා බලන්න දේවල් කොපමන තියෙනවද කියලා. කොරියාවේ මේ සම්බන්ධ අත්දැකීම් තාක්ෂණික වශයෙන් සහ ආයතනිත වශයෙන් දීර්ඝ වශයෙන් එහිදී සාකච්ඡා කරන්න අවස්ථාව ලැබුණා. එක සෙෂන් එකක් මෙහෙයවන්නත් මට සිදුවූ නිසා හවස් වෙන කොට මම මනසින් හෙම්බත් වෙලා හිටියේ.  හවස් වරුවේ අපි කොරියාවේ සගයින් හතරදෙනෙකු සමග හැනොක් ගම්මානයේ රාත්‍රී අහාරය ගන්න ගියා. බෝයනග්, සෝයන්ග් සහ ජින් ජියොන් කියන අපේ කාන්තා සගයින් සමග එහි ගියේ ඉච්කැප් ආයතනයේ සහකාර අධ්‍යක්ෂ ජනරාල්වරයා. ඔහුගේ නම පාර්ක්. ඉතාලියානු රෙස්ටුරන්ටුවකින් කෑම ගැනීමෙන් අනතුරුව අපි සෝයන්ග් එක්ක හැනොක් ගම්මානයේ ඇවිදින්න ගියා. සෑහෙන දුරක් ඇවිද්දට පස්සේ ඒ නගරයට අළුත් සෝයන්ග්ට ආපසු එන්න පාර සොයා ගන්න බැරි වුණා. එන්නට පාර සොයා දුන්නේ අපි. ඒ පැත්තට තිබුණු උසම ගොඩනැගිල්ල අපි හිටිය හෝටලය බව දැනගෙන හිටියා නම් ඕනා කෙනෙකුට පාර සොයා ගන්න අමාරු නැහැ. රාත්‍රිය තවමත් තරුණ හන්දා අපේ සගයින් දෙදෙනෙකුත් සමග අපි ගියේ නොනිදන වීදියට. එහි තිබූ අවහන්හල් වල ඒතරම් සෙනගක් හිටියේ නැහැ. අපි ගොඩවුනු මියුසික් පබ් එකේ ඒ වෙද්දි කවරුත් නැති තරම්. අපි සෝජු නමැති කොරියන් බීමෙන් තරමක් සප්පායම් වෙලා පබ් එකේ අයිතිකාරයා වගේ පෙනුන කොල්ලා එක්ක කතාවට වැටුනා. ඒත් කතාව වැඩිපුර ගියේ බොඩි ලැන්ග්වේජ් එකෙන්. අපි ලංකාවේ කියල දැනගත්තහම ඔහු ලංකාවේ සින්දුවක් හොයන්නට මහන්සි වුණා. අන්තිමට සොයා ගත්තු එක තමයි අපේ ජාතික ගීය. අපි ජාතික ගීයත් අහලා මධ්‍යම රාත්‍රිය ලංවෙද්දි කාමරයට ඇවිත් නිදා ගත්තා. 

Five nights in Korea

පසුගිය සතියට කලින් සතිය ගෙවුනේ දකුණු කොරියාවේ. දෙවෙනි වතාවට එහි ගියේ. ඉරිදා රෑ කොළඹින් ගුවන්ගත වෙලා පැය අටහමාරකට පස්සේ කොරියාවේ ඉන්චොන් ගුවන්තොටට ගොඩබැස්සා. අපිව පිළිගන්න ඇවිත් හිටියේ කොරියාවේ ICHCAP ආයතනයේ නිලධාරිනියක් ඇවිත් හිටියා. එයා බොහොම තරුණයි. නම සෝ-යන්ග්. යන්ග් කියන කොටස කොරියන් නම් වල බහුලව යෙදෙනවා. සෝයන්ග් ගේ ලගම ප්‍රධානියාත් තරුණියක්. ඇයගේ නම බෝයන්ග්. ඇයත් එක්ක අපි ගියේ ඉන්චොන් වලින් කිලෝමීටර දෙසිය පනහක් පමණ දුරින් පිහිටි ජොන්ජු Jeonju කියන නගරයට. බසයෙන් අධිවේගී මාර්ගය හරහා එහි යන්නට පැය දෙකකට වැඩිය ගියා. එය කොරියාවේ Jeollabuk පලාතේ අගනගරය. ඒත් විශාල නගරයක් නොවේ. ඉනිචොන් සිට ඒ දක්වා යන මාර්ගය ඉතා සුන්දරයි. පළමු පාරට තමයි කොරියාවේ ගම්මාන නැත්නම් ග්‍රාමීය ප්‍රදේශ මොන වගේද කියලා දැක්කේ. කුඹුරු වලට අමතරව උෂ්නාගාර වල එළවලු වගාවත් හැමතැනම දකින්නට තිබුණා. අතරින් පතර ගෙවල් සහිත බිම් කඩවල්. ඊට අමතරව පයිනස්, වෙනත් සදාහරිත ගස් වගේම අපේ හෝටන් තැන්නේ තියෙන වෘක්ෂලතාදියට තරමක් සමාන කැලෑ රොදවල් දකින්නට තිබුණා. අධිවේගී මාර්ගය බිම්ගෙවල් කිහියක් හරහා ඉදිරියට ඇදුනා. ගමේත් නගරයේ යටිතල පහසුකම් නම් අදාල පරිදි අඩුනැතිව දක්නට ලැබුණා. සමහරක් ගෙවල් ඇති බිම්කඩවලට යන්න අධිවේගී මාර්ගය දෙපස ඇති කුඹුරු හරහා කුඩා කොන්ක්‍රීට් පාරවල් තිබුණා. එහෙම පාරක ඇවිදගෙන ගිහින් අර ඈතින් පෙනුන ගම්මානයක් බලන්න තිබුණා නම් හොදයි.

අපේ වැඩසටහන අස්පර්ෂ උරුමය හා සම්බන්ධ එකක්. පලමු දිනයේ අපි ඉච්කැප් ආයතනයේ එක් එක් අංශ වලට ගිහින් බැලුවා. ඊලගට ගියේ නගරාධිපතිතුමා හමුවන්න. ආයතනයේ අධ්‍යක්ෂ ජනරාල්තුමා මාව ඹහුගේ කාරයේ නංවාගෙන ගියේ වැඩිදුර තොරතුරු කතා කරන්නට වෙලාවක් ගන්නයි. නගරාධිපතිතුමා අපූරු මනුස්සයෙක්. එයා වැඩකරන මේසය අපිට පෙන්නුවා. එය අපි නැගිට්ටාම අපේ පපුවට තරම් උසයි. එය උඩ එයාගේ ලැප්ටොප් එකත් තියා තිබුණා. මොකද එයා වැඩ කරන්නේ හිටගෙන. එය වඩා ඵලදායි බවයි ඹහුගේ අදහස. නගරයේ තේමා පාඨය වන්නේ

පසුවදා නගරාධිපතිතුමා අපට පණිවුඩයක් එවා තිබුණා ලංකාවේ නගරයක් සමග ද්විත්ව නගර වැඩ සටහනක් කරන්න කැමැති බව. ඒකට හරියන නගරයක් සොයා ගන්න ඹ්නා. රාත්‍රී අහාරය සදහා අපි කොරියානු අවන්හලකට ගියේ. අවන්හලට පහලින් තිබුනේ හැනොක් ගම්මානය කියන පාරම්පරික ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පයෙන් යුතු ගෙවල් රාශියක් සහිත ප්‍රදේශයක්. එය සංචාරක ආකර්ශණයක් විදිහට පවත්වාගෙන යනවා. කෙනෙක්ට එහි ගිහින් පාරම්පරික විදිහට හෝ නවීන විදිහට ආහාර ගන්නත් නවාතැන් ගන්නත් පුළුවන්. අවුරුද්දකට එය නරඹන්න එන සංඛ්‍යාව මිලියන හයක් පමණ වන බව කියවුණා. රාත්‍රී ජීවියක් තියෙන එක මාවතක් ඒ හැනොක් ගම්මානය අසලින් තියෙනවා. සේරම වැඩ ඉවරවෙලා අපේ සගයෙකු සමග එහි ගියේ බීර වීදුරුවක් බොන්න. අපි නැවත හෝටලයට එනකොට රාත්‍රී දොලහ පසුවෙලා.