විහාරගල (Blackwood)

ජීවිතේ සමහරක් සිද්ධි ඒ තරම් වැදගත් කමක් නැති වුනත් අපට මතක තියෙනවා බොහෝ කාලයක් යනකම්. අපි වැදගත් කමක් නැතෙයි කියා සිතුවාට ඒවයේ මොකක් හරි වැදගත් කමක් ඇති. ඒකයි ඒවා සදාතනිකව නැත්නම් බොහෝ කලක් මතකයේ රඳවා ගන්නට යටි හිත බල කරනවා ඇත්තේ. එහෙම සිද්ධි විශාල ගණනක් අතරින් මම කලින් ලියූ අපි පුංචි කාලේ ගිය උඩරට ගමනට සම්බන්ධවූ සිද්ධියක් මගේ මතකයට එනවා. මම කලින් කිව්වා වගේ වැඩිමහල් සහෝදරයින් දෙන්නා සමග නිවාඩු කාලය ගත කරන්න ගිය ගමන් වලදී සමහරක් දේවලින් මාව ඈත් කර තබන්න ඔවුන් උත්සාහ කළේ මම පුංචි හන්දා වෙන්න ඇති.

එක පැත්තකින් ගම වටකරගෙන නැගී සිටින ගොංමොල්ලි කන්ද ඇතුළු කඳු පංතියේ සමහරක් කඳු තරනය කරන්න ගමේ ගැටවු සමග ඔවුන් ගිය ගමන් එයට උදාහරනයක්. ඒ ගමන් වලින් පස්සේ ඔවුන් තරණය කළ කන්ද මුදුනේ කොඩියක් ගසා ආ බව ඔවුන් කිව්වේ උජාරුවෙන්. මේ ගමන් වල මුල් තැන ගත්තේ පොඩිමාමා බවයි මට මතක. මේ වගේ වැඩි අවදානම් සහිත ක්‍රියාකාරකම් මට අහිමි වුනත් ගමේ ගැටව් එක්ක ලෝකාන්තයට පයින් ගිය ගමනට නම් මටත් යන්න ලැබුණා. පයින් කිව්වාට ඉදල්ගස්ඉන්නේ සිට ඔහිය දක්වා ආවේත් ගියෙත් දුම්රියෙන්.  

මම කියන්න ගියේ ඒ දවස්වල අපේ මාමාට විශේෂ රාජකාරියක් පැවරී තිබුණා. මට කාලවකවානු පිළිබඳ නිවැරදි මතකයක් නැහැ කොහොම හරි ඒ හැත්තෑගනන් වල පාසල් නිවාඩු කාලයක්. ඒ දවස්වල තිබුණු හාල් පොත් අහෝසි කරපු කාලය. හාල්පොත් වලට ගමේ ගොඩේ අය කිව්වේ කූපන් පොත් කියා. මොකද පොතේ තියෙන කොටු වලින් මුද්‍රණය කොට ඇති කූපන් හාල් ලබා දෙන වෙලාවට සමූපකාරයෙන් කපා ගන්නා නිසා. එසේ කපා ගන්නා කූපන් ඒගොල්ලෝ වාර්තාවක් වගේ එකක අලවා ගන්නවා. හාල් පොතේ පිටුපස ගොවියකු වී වපුරන සිතුවමක් තිබුණා. හාල් පොත් අහෝසි කරලා හාල් පොත් හිමි කාරයන්ගේ ආදායම් තක්සේරුවක් කරලා යම් සහනයක් දුන්නා වෙන්න ඕනා. ඒ සඳහා ඒ ඒ ගම්වලට විශේෂ නිලධාරින් පත් කොට තිබුණා. ඔහු ඒ ගමේ අයගේ හාල්පොත් බාරගත්තාට අමතරව ඒ අයගේ ආදායම් තත්ත්වය පිලිබඳව රපෝර්තුවක් ආන්ඩුවට ලබා දුන්නා.

මාමාට ලැබී තිබුණේ බෙරගල කිට්ටුව තිබුණු වතු ගම්මානයක්. ඒ බෙරගල සිට වැල්ලවාය දක්වා දිවෙන කොළඔ - මඩකලපුව පාරේ තිබුණු විහාරගල කියන වත්ත බවයි මට මතක. එහි පාර අයිනේ තිබූ තේ කඩයක කාමරයක් තමයි මාමාට රාජකාරි කරන්න ලබා දී තිබුණේ. කඩය පිටු පස තිබූ පල්ලමට කනු සිටවා ඒ උඩ ලෑලි දමා කඩය සාදා තිබුණා. එහි යට තට්ටුවකුත් තිබුණා.

විටින් විට හාල්පොත් බාරදීම සඳහා පැමිනෙන වතු කම්කරුවන් සමග කරන රජකාරිය ඉවර වන ඉස්පාසුවෙන් කඩයේ මුදලාලිත් එක්ක කතාබහේ යෙදීම තමයි මාමා කළේ. මට මතක හැටියට ඔහු දමිල ජාතිකයෙක්. ඒත් හොඳින් සිංහල කතා කලා. ඉතාම හොඳ sense of humor තිබුනු කෙනෙක්. කඩයේ ඉදිරිපස තිබුණු බොයිලේරුව නිතරම දුම් දමමින් තිබුණේ කඩේට ගොඩ වන හැමෝම වගේ තේ හො කෝපි කොප්පයක් බිවු හන්දා. අපි දවසට තේ දහයක් විතර බිව්වා කිව්වොත් එය අතිශෝක්තියක් නොවෙයි. විශේෂයෙන් මාමාට පැයකට එක තේ කොප්පයක් වත් අවම වශයෙන් ඕනා නිසා.

වරක එහි හැදූ තේ, කහට (තිත්ත) රස වැඩි හන්දා මගේ මූහුණ ඇඹුල් වූ බව දැනගෙන මුදලාලි ඇහුවේ සීනි මදිද කියා. මමත් ඔහුට ඔලොක්කුවක් කරන්න හිතා ගෙන කිව්වේ සීනි වැඩියි කියා. වහාම තේ ගොට්ටත් රැගෙන ආ ඔහු මගේ කෝප්පයට තවත් කහට ටිකක් දමන්නම් කිව්වේ මගේ විහිළුවට ප්‍රතිචාරයක් හැටියට. ඊට පස්සේ අපි සියළු දෙනාගේ තද කරගෙන සිටි සිනහව පිට පැන කොක්හඬලා සිනා වුනා. මේ සිද්දිය මාමා ගෙදර ගිහින් පුංචි අම්මලාටත් කියළා දවස් ගානක් යනකම් හිනා වුණා මතකයි.

විහිළු තහලු වලට අමතරව අර කඩය ආශ්‍රිතව තිබුණු mini culture එක අපේ හිතට වදින්න ඇති. හාල් පොත් බාර දෙන්න විතරක් නොවෙයි තේ බොන්නත් එහි ආවේ වතු කම්කරුවන් සහ ඔවුන්ගේ ළමයින්. ඒක විශේෂයෙන් අපට අලුත් අත්දැකීමක් වුණා. ගෑනු පිරිමි බේදයක් නැතුව හැමෝම බුලත් හැපුවා වගේම අව්වට පිච්චුනු හීන්දෑරි ශරීර අපට ඔවුන්ගේ ජීවන අරගලය ගැන කියාපෑවා. කාන්තාවන්ගේ කණේ බරට එල්ලුනු කරාබු කියා පෑවේ මේ කිසිම දේකට ඔවුන්ගේ සංස්කෘතිය විකෘති කරන්නට ඉඩ නොලැබී ඇති බවද? ඊට අමතරව ඔවුන් ගේ ඇඳුම් කැඩුම් වගේම කතා බහෙත් විශේෂයක් තිබුණා වගේම මේ සියල්ල පිටුපස යම්කිසි ලෙන්ගතු කමක් තිබුණා. විශේෂයෙන් රජයේ සේවකයකු වූ මාමාට ඔවුන්  සැළකුවේ ගෞරව සම්ප්‍රයුක්ත බයකින්. එහෙත් මාමා බොහොම සාධාරණව ඔවුනට සැලකූ බවයි මගේ මතකය. හවස් වනකොට අපි ඒ පැත්තම වහගන්න මීදුම අතරින් අපි බෙරගලට පයින් ඇවිත් බසයක් අල්ලා ගත්තා. අදටත් මේ පාරේ යන විට මේ ඉසව්ව සහ තේ කඩය සොයා මගේ හිත දිවයනවා.

P.S
මෙහි සඳහන් වතුයායේ නම බ්ලැක්වුඩ් බව මතක් වුනේ පසුව.මේ කිට්ටුව තිබෙන අනෙක් වත්තේ නම නීඩ්වුඩ්.