නිදහස

අද නිදහස් දිනය. හිතේ නම් ඒ තරම් නිස්කලංක බවක් නැහැ. ඒ මගේ හිතේ. Sir Arthur Levis ගේ සංවර්ධන න්‍යාය අනුව ග්‍රාමීය සහ නාගරික අංශ අතර තියෙන dualism එක නැති වෙලා ගිය දවසට තමයි රටක නියම සංවර්ධනයක් ඇති වන්නේ. ඒ කියන්නේ නිස්කලංක බවක් (සමතුලිතතාවක්) ඇති වෙන්න ඕනා. හැමෝගෙම නැත්නම් බහුතරයේ හිත් වල නිස්කලංක බවක් ඇතිවන දවසට අපිට නිදහස ලැබෙයි. සල්ලිය බාගේ විතරක් තිබුනට ඒ නිස්කලංක බව ලැබෙන්නේ නැහැ. මම හිතන විදිහට හෘදයාංගම ඇසුරු, වඩා හොද එහෙම නැත්නම් හිතකාමී ජීවනෝපායන්, ආරක්ෂාකරීබව වගේම ඉහල මට්ටමක (? ) විනෝදාශ්වාදය ඇතුළු බොහෝ දේ ඊට ඇතුලත්. හැමදේම Rapid Evolution එකක තියෙන කොට සංහිදියාවක් නැහැ. ඉතාම සමීප සම්බන්දකම් පවා දවසින් දවස වෙනස් වෙමින්, වියැකී යමින් තියෙන බව උපේක්ෂාවෙන් මම බලා ඉන්නේ. අළුතෙන් හමුවෙන සමහර චරිත රකුසන් වගේ. සමීපව හිටියත් ප්‍රියයන්ගෙන් ඈත්වීම දුකක් වගේම තරමක් ඈතින් හිටියත් අප්‍රියයන් ලංවීම දුකක්.

ජීවිතයේ සංහිදියාව නැත්නම් නිස්කලංක බව තිබුණු කාල වකවානු තිබුණා. ළමා කාලය, පාසල් දිවිය, විශ්ව විද්‍යාලේ, රැකියාවේ සෑහෙන කාලයක්, වගේම විවාහ දිවියේ මුල් යුගය ගෙවුනේ සංහිදියාවෙන් බවයි මතක් කරන්න පුළුවන්. ඒකෙන් අදහස් වෙන්නේ නැහැ දැන් ජීවිතයේ නිස්කලංක බව අහෝසිවෙලා ගිහින් කියළා. කොහොම වුනත් වැඩ අධික වීම හෝ විවිධ අභියෝග වලට මුහුණ දෙන්නට සිදුවීම හිතේ නිස්කලංක බව බිදින්නට හේතුවක් නොවෙයි.

නිදහස් දිනයට යන parade එකේ යන සොල්දාදුවන් කණ්ඩායමකට හෝ අපේ රජකාලෙ ඇදුම් ආයිත්තම් අන්දවලා කඩු හෙලි සහිත ඛණ්ඩයක් හදන්න ඕනා කියන යෝජනාව  කලකට පෙර ගෙනාවේ අපේ මිත්‍රයකු වන විජිත. ‍එම යෝජනාව ආරක්ෂක ලේකම් වෙත යොමු කළ බව මතකයි. කඩුහෙලි කෙසේ වෙතත් ජාතික කොඩි රැගත් එවැනි ඛණ්ඩයක් මෙවර සහභාගි වුණා. (ඉංග්‍රීසි වචන සිංහලෙන් ලියන එක අශෝභනයි කියලා අපේ මිත්‍රයෙක් පෙන්වා දුන් නිසා දැන් ඒවා ඉංග්‍රීසියෙන්ම ලියනවා.)

අද කියවන්නට ලැබුණු ප්‍රස්ථාව පිරුලක් මේ. Things may come to those who wait, but only the things left by those who hustle. රටක් හැටියට අපි තාම waiting වගෙයි මට හිතෙන්නේ. එහෙම ඉන්නකොට ඉදලා හිටලා දේවල් අතට අහුවෙනවා. එතනින් එහාට ගමන් අරඔන්නේ කවදාද? දැන් වුනත් නොයනවාම නොවෙයි. ඒත් true North එක අපි හොයා ගන්නේ කවදාද?