බ්ලොග් ලිවීමේ සහ අනෙකුත් රටා

බ්ලොග් ලියන එක ගැන අප ඇසුරේ ඉන්න සමහර අයගේ අදහස් හා මා හිතන හැටි මීට කලින් දවසක ලියුවා මතකයි. ඊයේ පෙරේදා කාගෙදෝ බ්ලොග් එකක් කියවන විට මා දැක්කා ඹ්ස්ට්‍රේලියාවේ සිංහල බ්ලොග්කරුවන් විශාල සංඛාවක් ඉන්න බව. ඒකට කාරනා කිහිපයක්ම හිතා ගන්නට පුළුවන් (ඒවා නිවැරදි නොවෙන්න පුළුවන්) අපේ කාලයේ අපි දන්න කියන අයගෙන් බොහෝ දෙනෙක් සංක්‍රමණය වුන රට ඹ්ස්ට්‍රේලියාවයි. ඒ අය එසේ සංක්‍රමණය වෙන්න බොහෝ කාරනා හේතු වෙන්න ඇතත් මේ කාරනා අතර යම් සමානකම් ඇති. උදාහරනයක් හැටියට කාලයකට ඉස්සර කැනඩාවට හෝ ඇමරිකාවට, එංගලන්තෙට ගිය කට්ටිය හෝ යුද්ධ කාලේ ඒ වගේ රටවල් වලට ගිය කට්ටිය වශයෙන් විවිධ කාණ්ඩ හදුනා ගන්න පුළුවන්. පිට ඉදන් (ඒ කියන්නේ රට ඇතුලේ ඉදන්) බැලුවහම අපට මේ වගේ සංක්‍රමණික රටාවල් හදුනාගන්නට පුළුවන්. ඒ ඒ කාණ්ඩ වල යම් කිසි ආවේනික සංස්කෘතියක් ඇති වන්නට හොදටම ඉඩ තියෙනවා. අනෙක් අතට අපේ රටේ ඉදන් ලියන බ්ලොග් කරුවන් සමහරකුත් සංක්‍රමනය වන්න තියෙන හැකියාවත් අපට අයින් කරන්න බෑ. මේ ටික ලියුවේ යමක යම් රටාවක් දැකීමට ඇති කැමැත්ත මත මිසක් වෙන අරමුනක් හිතේ තියාගෙන නොවෙයි. බ්ලොග් වල ලියැවෙන දේ වලින්ද මේ කරුනු සනාථ කරගන්න පුළුවන් වෙයි. (හැබැයි මා නිතිපතා බ්ලොග් කියවන හෝ follow කරන සහ  comment දමන කාණ්ඩයේ අයෙක් නොවන බව කියන්නේ මා විශ්වාස කරන දෙය වරදින්නට ඇති ඉඩකඩ පෙන්වා දෙන්න)

කොළඹ නගරයේ වාහන තදබදය නැති කරන්න හොදම පිළියම වන්නේ monorail system එකක් ද නැත්නම් LRT එකක් ද කියන එක පසුගිය දවස්වල තදින් විවාදයට ගැනුනා. ඊයේ  අපි සහභාගී වුනු Japan Policy Dialogue එකේදිත් මේ කාරනය මතුවුණා. මට තාමත් තේරෙන හැටියට අපි තාමත් ප්‍රශ්ණය හරිහැටි තේරුම් අරගෙන නැහැ.

සමහරු කියන හැටියට අපේ රටේ වාහන වැඩියි. දත්ත අනුව ගත්තහම අපේ ඒක පුද්ගල වශයෙන් වාහන එතරම් ඉහල මට්ටමක නැති බව පෙනුනත් ඒක රටේ ආදායම සහ ඒකරාශී වීම වගේ අනෙකුත් තත්තවයන් එක්කත් සංසන්දනය කරන්නට අවශ්‍යයි. අපේ රටේ බොහෝ දෙනෙක් වාහනයක් ගන්න පෙළඹෙන්නේ සමාජ තත්ත්වය ගැන හිතලා කියන එකයි සාමාන්‍ය පිළිගැනීම. ඒත් ලංකාවේ වාහනයක් ගැනීම ආයෝජනයක් වන බව ඊයේ පත්‍රයේ වූ ලිපියක කියවන්නට ලැබුනා. මෙහි ඇත්තක් ඇති බව පේනවා. වාහන ගෙන්වීම සීමා කිරීමට හෝ රජයේ ආදයම් ඉහල දමා ගැනීමට හෝ අධික වාහන බදු මේ තත්ත්වයට හේතුවක්. ඊට අනෙක් හේතුවක් වන උද්ධමනය නම් දැන් තරමකට පාලනය වී ඇතැයි කියන්න පුළුවන්. කෙසේ වෙතත් වාහනයක් ගැනීම ආයොජනයක් වන්නේ පාවිච්චි කර ටික කලකින් වැඩි මිලකට විකිණිය හැකි නිසා. දැනට වැඩියෙන් එන ඉන්දියන් වාහන සම්බන්ධයෙන් second hand market එක අඩු බවයි කියවෙන්නේ. එය නව ප්‍රවනතාවක්. කෙසේ වෙතත් වාහන වලට වුනත් අසාමාන්‍ය අධික බදු ගහන්නේ නැතුව හිටියොත් ක්ෂණිකව ඉල්ලුම ඉහල ගියත් කාලයක් යද්දි ඒක සමබර තත්ත්වයකට එයි කියලයි ලිපියේ සදහන් වුනේ. මේ වගේ අපි හදුනා නොගත්ත වැරදි මොඩල බොහොමයක් රටේ තියෙනවා. ඉදිරියට යෑමට ඒවා බාධාවක් වුනත් සමහරක් ඒවා කොච්චර මුල්බැසගෙනද කිව්වොත් ඒ පිලිබද විශ්ලේශණය කරන අය පවා බලන්නේ අර වැරදි රාමුව තුල සිට බවයි පෙනෙන්නේ. කොහොම වුනත් මේ වගේ දේවල් ගැන ප්‍රසිද්ධියේ මත ප්‍රකාශ කරන්න ඉව විතරක් මදි බව මා දන්නවා. 

ශ්‍රීපාලිය

සෙනසුරාදා දවස වැඩි වෙලාවක් ගෙවුණේ හොරණ නගරයේ. හොරණ ශ්‍රීපාලිය ආශ්‍රිතව පවතින කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලේ ජනමාධ්‍ය සහ ප්‍රසාංග කලා පාඨමාලාවන් පැවැත්වෙන පීඨාධිපති වූ ආචාර්‍ය ටියුඩර් වීරසිංහ මගේ කිට්ටු මිතුරෙක්. මේ දිනවල විශ්ව විද්‍යාලෙට අලුතින් සිසුන් බදවා ගන්න සම්මුඛ පරීක්ෂණ පැවැත්වෙනවා. ඒ කියන්නේ ඹ්නම විෂයධාරාවකින් උසස් පෙළට පෙනී සිට මූලික සුදුසුකම් සපුරපු ඕනම කෙනෙක්ට මේ සම්මුඛ පරික්ෂණයට පෙනී සිටින්න පුළුවන්. විල්මට් ඒ පෙරේරා මහතා විසින් නිර්මාණය කරපු ශ්‍රීපාලි මහා විද්‍යාලය පිහිටා ඇති කදු වැටියේ ඉහළ කොටසේ තමයි මණ්ඩපය පිහිටා තියෙන්නේ. සුන්දර පරිසරයක්. විශ්ව විද්‍යාලයක් හැටියට යටිතල පහසුකම් තවත් බොහෝ ලබා දෙන්න වෙයි.

ඇත්තටම අපට අවශ්‍ය වුණේ මේ කන්දේ ඇති බව කියන ප්‍රාග් ‍‍ඓතිහාසික බිම් ගැන හෝඩුවාවක් හොයා ගන්න. මගේ මිත්‍රයා සම්මුඛ පරීක්ෂණ මණ්ඩලයේ හිටි හන්දා ඔහුට අප සමග ඇවිදින්න ඉස්පාසුවක් තිබුණේ නැහැ. ශ්‍රීපාලයේ අරුන්දතී ශාලාවට ඉහල කොටසේ තමයි විශ්ව විද්‍යාලයට අයත් ගොඩනැගිලි බොහොමයක් තියෙන්නේ. බොහෝ තැන් වල ඝන කැලෑව වැවිලා. අපට අවශ්‍ය හෝඩුවාවක් හොයා ගන්න නම් ඒ කැලෑ ඇතුලට රිංගන්න ඕනා. අපේ කණ්ඩායමට ප්‍රදේශයේ ග්‍රාම සේවක ඇතුළු තවත් සාමාජිකයින් හතර දෙනෙක් එකතු වන්න හිටියත් අන්තිමට අපි දෙන්නෙක් විතරයි එකතු වුණේ. අවාසනාවකට හෝ වාසනාවකට ඒ මමත් තව එක් female සාමාජිකාවක්. ඉතින් කැම්පස් එකක් ඇතුලේ කැලෑ රොදවල් වලට ගෑනු ලමයෙක් එක්ක තනියම රිංගන (I didn’t mind) එක ඒ තරම් නුවනට හුරු නැති නිසා අපිට මේ ගැන සොයා බැලීම වෙන දවසකට කල් දාන්න සිදු වුණා.  

පසුව සුලුවෙන් හෝ මිත්‍ර  සමාගමකුත් පවත්වන්න කතිකා කරගෙන අපි ගියා වරකාගොඩට. හොරණ සිට මතුගම පාරේ කිලෝමිටර් පහලොවක් පමණ යන විට වරකාගොඩට යන්න පුළුවන්. වරකාගොඩ ලෙන් විහාරයේ තිබුණු නුවර යුගයේ පැරණි චිත්‍ර බොහොමයක් අලුත් කරන්න ගිහින් නාස්ති කරළා. ඊට ටිකක් එහායින් ඇති හන්දියෙන් ඉහලට යන්න තියෙන පාරෙන් ගියාම ගනේඋඩ පන්සල හමු වෙනවා. කළුතර දිස්ත්‍රික්කයේ ඇති ගලින් කළ ගොඩනැගිලි වල නටඹුන් ඇත්තේ එහි. මෙහි ඉතිහාසය සොයා බලන්න වෙලාවක් නැති වුනත් මෙහි කාලයකට ඉස්සර දලදා වහන්සේ වැඩ සිටි බව අහන්නට ලැබුණා. ඊටත් තරමක් එහායින් තවදුරටත් නෑබඩ පැත්තට ගිහින් දකුණට යන්ට ඇති අතුරු පාරකින් ගියාම කොට වෙහෙරක් හමු වෙනවා.

මේ සියල්ල බලා නැවතත් ශ්‍රීපාලියට එන විට එදාට නියමිත සම්මුඛ පරීක්ෂණ ඉවරවී තිබුණු හන්දා හොරණ තානායම බලා ගොස් මද වේලාවක් පිළිසදරේ ඉන්න අපිට වෙලා තිබුණා. 

ඉදිකටුව

අදත් පෝය දවසක්. ජීවිතය ගෙවෙන බව තේරෙන එක මිම්මක් තමයි පෝය දවස්. පෝය දවසට විශේෂයෙන් සතියේ මැද දිනක තිබුණාම ජීවිතයේ එදිනෙදා ගාලගෝට්ටියෙන් මිදෙන්න පුළුවන් වෙනවා. එදාට අපේ පුංචි කාලේ මතකයන් එක්ක, ගමේ ජීවත්වූ සහ ජීවත්වන බොහෝ දෙනෙක්ට තේරෙන පරිදි අපි හිත ඇතුලෙන් ටිකක් හරි නිරාමිස පැත්තට යොමු වනවා. බහුතරය ගැන කල්පනා කොට අන්තයන් දෙකේ ඉන්න අය අමතක කළොත් එදාට නිවාඩුවක් දෙන එක වගේම සුරාසැල් වහලා තියෙන එකත් හොඳයි කියලා හිතන්න පුළුවන්. සිල් අරගෙන දවසම නිරාමිසව ගත නොකලත් යම් වේලාවක් හරි ජීවිතය ගැන නිවිහැනහිල්ලේ හිතන්න ඉඩක් ගන්න පුළුවන් නම් හොඳයි. අපි නිතරම අපේ රටට බැන බැන ඉන්නේ නැතුව මෙහි පවතින ඒ වගේ හොඳ පැති ගැන හිතා බැලුවොත් හොඳයි.

ඊයේ රාගමට ගිහින් ආවා. රාගමට යනකන්ම වගේ කොළඹ තියෙන නාගරික තදබදයෙන් මිදෙන බිම් කඩක් හොයා ගන්න අමාරු තරමයි. ඒත් නගරයට ගියහම ඒක යම් කිසි අනන්‍යතාවයක් ඇති නගරයක් කියළා හිතෙනවා. ඒක පවතින්නේ නාගරික landscape එකේ ම නොවෙයි. මිනිසුන්ගේ හැසිරීමේ, ඔවුන්ගේ ඇඳුම් පැළඳුම් වල ආදිය සියල්ල ඇතුළුව. නගරයේ සේවාවන් ලබා ගන්න වට පිටේ තියෙන ගම් වලින් එන අය හන්දා තමයි මේ අනන්‍යතාවය බෙහෙවින් ඇති වන්නේ. ජැක්සන් ඇන්තනී නිතරම ලියන ඹහුගේ ගම වූ පොඩි වී කුඹුර වැනි ගම් වලට තමයි මේ නගරයෙන් සේවා සැලසෙන්නේ. ප්‍රධාන ක්‍රිස්තියානි පල්ලි කිහිපයක් තිබුණත් නගරය බැලුවහම එහෙම නැඹුරුවක් පෙනෙන්නේ නැහැ. මේ වගේ එක් එක් නගර වල පවතින අප්‍රමාන විවිධත්වයම තමයි අපේ අනන්‍යතාවය. 

එක් එක් නගරවලට ඒ වගේ අනන්‍යතාවයන් තියෙනවා. ඒක ඒ නගරයේ තියෙන අනන්‍යවූ ගොඩනැගිලි ආගමික ස්ථාන, වරායවල් ආදී මෙකී නොකී දේ වල් හන්දා පමණක් ඇති වන්නක් නොවෙයි. ඒක බොහොම සජීවි දෙයක්. මහනුවර ඒ වගේ අනන්‍ය වන්නේ දළදා මාලිගාව හන්දාම නොවෙයි. රත්නපුරය උදාහරණයක් හැටියට බදුල්ල වගේ නෙවෙයි. ගාල්ල මාතරින් සහ කළුතරින් වෙනස් වනවා. ටිකක් ළං වෙලා බැලුවොත් මේ අනන්‍යතාවය ඒ ඒ නගරයේ ආර්ථිකය හා බැඳී ඇති බව පේනවා. මහියංගනය එහෙම නැත්නම් හුන්නස්ගිරිය නැත්නම් බණ්ඩාරවෙල වගේ නගරත් මට මකත් වෙනවා වෙලාවක් තිබුණා නම් මේ නගර වලට ගිහින් මේ කෝණයෙන් ඒ ගැන සොයා බලන්න වටිනවා.

නැවත වරක් මේ ලියවිලි ගැන කියුවොත්, සමහර විට විනෝදාංශයක් කියන්නේ මේ වගේ එකක් වෙන්න ඇති. වැඩ කරළා තෙහෙට්ටුව නිවා ගන්න කරන දෙයක්. නැත්නම් අනික් වැඩයට යොමු වන්නට පෙර කරන අතර මැදි දෙයක්. ඒ දවස්වල රුස්යාවේ දී එක දේශනයක් නැත්නම් පාඩමක් ඉවර වුණාම කතිකාචාර්‍යතුමා කියන්නේ “රිබ්යාතා අද්දිහායිතියේ” කියළා ඒ කියන්නේ තරුණයිනි විවේක ගනිල්ලා කියන එක. එහෙම කියන්න පුළුවන් වෙන්නේ සහ විවේක ගන්න පුළුවන් වන්නේ වැඩ කරන වෙලාව තුල හරියට වැඩ කළොත් තමයි.

කලින් සටහනේ ලියූ චිත්‍රපටය තමයි игла

Сигареты в руках, чай на столе,

අද සිකුරාදා. සතියක වෙහෙස නිවා ගන්න පුළුවන් හැන්දෑවක්. ඒත් ගෙදර එන කොට රෑ අටයි. ලියන්න අලුත් දෙයක් නැහැ වගේ. දින කිහිපයකට කලින් ගිය ත්‍රිමානි ප්‍රසංගයේදි වික්ටර් රත්නායකයන් අපූරු අදහස් ටිකක් කිව්වා. ඔහු ඉතාම romantic කියලා කියපු සිංදුව මට මතක නැහැ. මොකද එදා එතුමා ගායනා කරපු සිංදු වලින් රොමෑන්ටික්ම සින්දුව මම හිතන විදිහට වෙනින් එකක්.

“නීල බිගු කැල ...රස පෙළ ආදරෙන් සනසාලා තිසර තුඩු මුදු තඔර පහසින් මෝහනය වීලා”  හිස් තැන වචනය මට තාමත් ඇහුනේ නැහැ. ඒක තමයි මට නම් රොමෑන්ටික්ම සිංදුව. ඊට අමතරව ඔහු තව සිංදුවක් ගැන විශේෂයෙන් කිව්වා. ඒ සිංදුව තමයි ප්‍රේමකීර්ති ලියපු “ කුරුල්ලන්ට ගී කියන්න”  ඒ මානයෙන් කාන්තාවක් දැකපු එකම තැන එතනයි කියළා ඔහු කිව්වේ. මටත් හිතෙන් නෙ ඒක reverse උපමා ක්‍රමයක්.

කලින් සටහනේ ලියපු විදිහට ලෙලුම් රත්නායකගේ සිංදු මට ඇල්ලුවා. සමහර විට මගේ මතක ගබඩාවේ තැනක ඒ වගේ සිංදු රැදිලා තියනවා ඇති. මතකය ටිකක් අලුත් කලොත් රුසියාවේ අසූවේ දසකයේ අග තරුන රැඩිකල් ගායකයෙකු වූ වික්තර් සොයි සින්දු කියපු සංගීතය සපයපු සහ රගපාපු ඉග්ලා ( needle) සිංදු මට මතක් වුණා. දුර ගමනක් යන්න තිබුණු වික්ටර් සොයි අවාසනාවකට අකාලයේ මියගියා. ඒ ගැන නොයෙකුත් කතා ඒ දවස්වල තිබුණා මතකයි. මේ මම චිත්‍රපටයේ අහපු සිංදුව.

Peremen! (Перемен!)

Вместо тепла зелень стекла,
Вместо огня дым.
Из сетки календаря выхвачен день.
Красное солнце сгорает дотла,
День догорает с ним.
На пылающий город падает тень.

Перемен требуют наши сердца,
Перемен требуют наши глаза,
В нашем смехе и в наших слезах,
И в пульсации вен
Перемен!
Мы ждем перемен.

Электрический свет продолжает наш день
И коробка от спичек пуста.
Но на кухне синим цветком горит газ.
Сигареты в руках, чай на столе,
Эта схема проста.
И больше нет ничего, все находится в нас.

Перемен требуют наши сердца,
Перемен требуют наши глаза,
В нашем смехе и в наших слезах,
И в пульсации вен
Перемен!
Мы ждем перемен.

Мы не можем похвастаться мудростью глаз
И умелыми жестами рук,
Нам не нужно все это, чтобы друг друга понять.
Сигареты в руках, чай на столе,
Так замыкается круг.
И вдруг нам становится страшно что-то менять.

Перемен требуют наши сердца,
Перемен требуют наши глаза,
В нашем смехе и в наших слезах,
И в пульсации вен
Перемен!
Мы ждем перемен.

බොධිනාගල

හොරණ සහ ඉංගිරිය අතර පෝරුවදණ්ඩ හන්දියෙන් කිලෝමීටර දෙකක් පමණ ඉංගිරිය පැත්තට යන කොට දකුණු අත පැත්තට ඇති අතුරුපාරකින් බෝධිනාගල ආරන්‍ය සේනාසනයට ප්‍රවේශ වන්න පුළුවන්. ආරන්‍යයට යන්නට නම් මහපාරේ (පානදුර - රත්නපුර A 8 මාර්ගය) සිට කිලෝමීටර තුනහමාරක් විතර අතුරු පාරේ යන්න ඹ්නා. බොහෝ කාලයකට ඉස්සර මේ ආරන්‍ය ගැන විස්තර අහලා තිබුනත්, පානදුර රත්නපුර පාරේ නිතරම පාහේ එහේ මෙහේ ගියත් කවදාවත් මෙතනට යන්න අවස්තාවක් ලැබුණේ නැහැ. පසු කාලෙක තමා දැනගත්තේ මෙය වන සංරක්ෂිතයක් සහ ප්‍රාග් ‍ ‍‍ඓතිහාසික බිමක් බව.

පසුගිය බදාදා රාමසාන් උත්සවය හන්දා අපට නිවාඩු. මා කලිනුත් ලියා ඇති පුංවි කාලේ  අපේ කුහුල වඩවපු හොරණ ඇති තැන් වලින් ප්‍රධාන වන්නේ වනහාමි ගේ ගල්ලෙන. අපි එදින යොදා ගත්තේ වනහාමිගේ ගල්ලෙන බලන්න යන්න. මුලින්ම අප ගියේ හොරණ රජ මහා විහාරයට. එහි ලොකු හාමුදුරුවන් සමගත් කතා කරළා එහි ඇති නුවර යුගයේ බිතුසිතුවම් සහ සදකඩපහණ ඇතුලු අනෙකුත් පුරාවස්තුත් නරඹලා අපි පිටත් වුනේ හොරණ නගරයේ බස් නැවැතුම් පොලට උතුරෙන් එක පාරටම පොලොවෙන් මතු වෙළා වගේ පෙනෙන ඇල්ල කන්දේ ඇති වනහාමිගේ ගල් ගුහාව බලන්න. ඒ ගමනට අප හා සහභාගී වුණේ ප්‍රදේශයේ ග්‍රාම සේවක මහතුන් දෙදෙනෙකු. ඇල්ලකන්ද වෙත දිවෙන හොරණ රබර් වතු යායට අයිති පාරේ අවසාන කොටස කාර් එකකින් යන්න තරමක් අමාරුයි. ඒ ගමනට කැබ් එකක් තමයි හරියන්නේ. ඒ හන්දා අප මගක් දුර සිට පයින් ගමන් කළා. ඇල්ල කන්දට ඒ නම ලැබුණු ඇල්ල මේ වන විට බොහෝ සෙයින් සිදී ගොස් ඇති බවයි පෙනුණේ.

වනහාමිගේ ගල්ලෙන පිහිටියේ කන්ද මුදුනට වන්නට. එය ප්‍රාග් ඓතිහාසික බිමක් බව කියැවෙනවා. ඒ සළකුණු එහි හදුනාගන්නට පුළුවන්. කෙසේ නමුත් මේ කරුණු තහවුරු කරගන්නට කැණීමක් කරන්නට අවශ්‍යයි. මේ වගේ ලංකාව පුරා ඇති දහස් සංඛ්‍යාත ස්ථාන වල කැනීම් කරන්නට පුරා විද්‍යා දෙපාර්තමේන්තුවට සෑහෙන කලක් යයි. ඊට කළින් මේ තැන් කාලයාගේ සංවර්ධන කටයුතු හරහා වැසී යන්නටත් ඉඩ තියෙනවා. ඒ හන්දා මේ ස්ථාන නිසි පරිදි මූලිකව හදුනාගෙන අනාගත පරම්පරා වලට අළුත් තාක්ෂණයත් යොදා ගෙන හදාරන්නට ඉතුරු කරන්නට අවශ්‍යයි. එහෙම නැත්නම් ප්‍රදේශයේ පාසල් සිසු දරුවන්, පුරාවිද්‍යා උපාධිධාරී ගුරුවරුන් යොදාගෙන දෙපාර්තමේන්තුවේ අධීක්ෂණය යටතේ කැණීම් කරන්නට පුළුවන්. නමුත් එහි භයානක කම මේ කටයුතු වලින් නිදන් හොරුන් වඩා ක්‍රියාකාරී සියල්ල විනාශ කරන්නටත් ඉඩක් තියෙන නිසා.

දවල් එක විතර වෙනකොට අ‍පිට හොරණ නගරයට ආපසු එන්නට පුළුවන් වුන හන්දා දවසේ ඉතිරි කාලය බෝධිනාගලට ගිහින් එන්න අපි හිතුවා. ඇත්තටම බොධිනාගල සිත්කලු තැනක්. ප්‍රාග් ඓතිහාසික ස්ථානයක සලකුණු වශයෙන් ගල් ගුහාවක් දකින්නට තිබුනත් ඊට එහා දෙයක් දකින්නට ලැබුණේ නැහැ. ආරන්‍යයේ චෙත්‍යය එහෙම පිහිටා තියෙන්නේ කන්දේ ඉහලට වෙන්නට. ඒ දිහාට යන්නට පඩි ගණනාවක් නගින්නට ඕනා. එක සීරුවට උඩට තියෙන ගල් පඩි එක දිගට නැගීම අසීරු කාර්‍යයක්. ඒ උඩට නැග්ගහම ගිමන් නිවා ගන්නට පුළුවන්.  

                                          වනහාමිගේ ගල්ලෙන

                                          බෝධිනාගල