මැදිවදන

කලින් කල මා දුටුදෑ ආගිය තැන්, හමුවු සහ ඇසුරේ සිටි අය ආශ‍්‍රයෙන් චමත්කාරයක්, සංවේදිතාවයක් හෝ විමතියක් ඇති කරන්නට සමත් වූ අත්දැකීම් පොතක් ලෙස ලියා පල කරන්නට මා පසුගිය මාස කිහිපය තුළ ගන්නා ලද උත්සාහයේ ප‍්‍රතිඵලයක් ලෙස විශේෂයෙන් ළමා කාලයේ සිට තාරුණ්‍ය හරහා රැකියාවේ මුල් අවධිය දක්වා අත්දැකීම් ගොනු කර ලියැවුණු ”නිම් වළලු” යනුවෙන් නම් කරන ලද පොත දැනට මුද්‍රනය වෙමින් පවතී. නිම් වළලු නමින්ම මෙම බ්ලොගය ආරම්භ කරනු ලැබූයේ එම පොතට ප‍්‍රචාරයක් ලබා දෙන්නට නොව දවසේ මහන්සිය කාන්සිය හා සිත්තැවුල් නිවන්නට කෙරුණු මෙම ලිවීමේ පුරුද්ද දිගටම පවත්වාගෙන යාමේ අරමුණෙනි. කෙසේ වෙතත් මෙහිදී ලිවීම් රටාව මදක් වෙනස් වූයේ සංස්කරන වලින් හෝ පසුව කෙරෙන එකතු කිරීම් වලින් තොරවන බැවිනි. මෙම බ්ලොගයේ පළමු පෝස්ට් එක ලෙස අත්හදා බැලීමට මම යොදාගත් ”සඳරැස් වතුරේ” කතාංගය නිම් වළලු පොතෙන් ගත්තකි.

ඒ අනුව මෙහි අරමුණ ජීවිතයේ හමුවූ සුන්දර මෙන්ම කටුක අත්දැකීම් මතක පොතෙන් ගිලිහෙන්නට පෙර හැකි පමණ සටහන් කර තැබීමයි. කටුක සහ සුන්දර බව මනෝමූලිකව සාපේක්ෂ වනවා වගේම කාලයට සාපේක්ෂ වේ. යොවුන් වියේ කටුක යැයි සිතූ ඇතැම් අත්දැකීම් කෙනෙක් මැදි වයසට ළඟා වන විට සුන්දර ලෙස දකින්නට පුළුවන. ඒ වගේම සුන්දරවූ අත්දැකීමක් දෙස කෙනෙක් පසුකාලීනව උපේක්ෂාසහගතව බලන්නට පෙළඹේ. ඒ වගේම තමන්ගෙ වටපිටාවෙ සුන්දරත්වය විඳින්නට නම් පහන් සිතක් අවශ්‍යයි. එක් එක් අවධි හරහා ජීවිතය ගලාගෙන යනකොට නොයෙකුත් කටුකොහොල් එකතුවෙලා අර පහන් සිත වැසී යන්නත් හොඳටම ඉඩ තිබෙනවා. මේ වගේ අතීතානුස්මරණයක් එවැනි දේකින් හැකි පමණකට හෝ අප ගලවා ගන්නටත් උදව් වෙනවා.

ඒ කාලයේ බෙහෙවින්ම ගමක ලක්ෂණ වලින් යුතුවූ අපේ ගමේ සිට අපේ අගනුවර සහ රටවල් කිහිපයක්ද හරහා යන මතක පොතේ හැලහැප්පීම බොහොමයි. ඒ අතරතුර ළංවී ඈත් වුනු, නැවත ලංවුන, හැමදාටම ඈත් වුණු මෙන්ම තවමත් ඉඳහිට හිතට එබිකම් කරන හිත් බොහොමයි. කලකට ඉහතදී නම් එවැනි සිත් ගැන නිසඳැස් කවිපද ලියුවා. මොකද එවැනි අතිශය සංවේදී දේවල් ගෙඩිපිටින් නැවත වමෑරීම සුදුසු නොවේ යැයි කල්පනා කල හන්දා. එවැනි කවිපද කිහිපයක් නිම් වළලු පොතට ඇතුලත්.